Greek version of episode n°6 : « Οι ενδοιασμοί μου για τη λήξη της καραντίνας », Νταϊάνα Παπαδάκη-Πιερίδου, Παρίσι

11 Μαϊου 2020

11 Μαϊου, η «επίσημη» ημέρα της λήξης της καραντίνας.

Η πρώτη ημέρα της λήξης της καραντίνας εγκαινιάστηκε με την αλλαγή του καιρού. Η βροχή και το κρύο δεν με ενθαρρύνουν. Μετά από δύο μήνες καραντίνας στην Γαλλία, σήμερα, μας επιτρέπεται να βγαίνουμε έξω χωρίς να συμπληρώνουμε μία αίτηση εκτός από την περίπτωση της μετακίνησης στον χώρο εργασίας (βεβαίωση εργοδότη) στις ώρες αιχμής ή μετακίνησης εκατό χιλιομέτρων. Εξάλλου, η τήρηση των κανόνων υγιεινής είναι απολύτως υποχρεωτική (μάσκα υγιεινής) και δή στις δημόσιες συγκοινωνίες/μέσα μαζικής μεταφοράς για κάθε άτομο από την ηλικία των έντεκα ετών, αλλιώς αναγκάζονται να πληρώσουν πρόστιμο 135 ευρώ. Με αυτό τον τρόπο, η γαλλική κυβέρνηση καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποτρέψει την εξάπλωση του ιού. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ιός δεν είναι ακόμα διαχειρίσιμος, οπότε ακόμη και με τη λήξη της καραντίνας και τη δυνατότητα κυκλοφορίας, πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί τώρα απ’ότι κατά την περίοδο περιορισμού.

Η περιοχή Île-de-France παραμένει μία «κόκκινη» ζώνη, μία περιοχή ενεργής κυκλοφορίας του ιού. Τα θετικά κρούσματα του ιού συσσωρεύονται καθημερινά και αυτό, προσωπικά, δε μου δίνει ελπίδα για την βελτίωση της κατάστασης και με ανησυχεί όλο και περισσότερο. Ο τίτλος του επεισοδίου μου “Λήξη της καραντίνας : μεταξύ λογικής και παραλόγου” δεν ήταν τυχαία. Πριν από τη λήξη του περιορισμού, είχα ένα άσχημο προαίσθημα ότι όλα δεν θα ήταν όπως αναμενόταν. Πώς μπορούμε να έχουμε μία κοινωνική απόσταση στις δημόσιες συγκοινωνίες όταν η συσσώρευση του κόσμου δεν το επιτρέπει; Είναι αδύνατον. Απόδειξη αποτελεί ένα περιστατικό που βιντεοσκοπήθηκε στο μετρό στις 11 Μαϊου 2020, το οποίο αναδεικνύσει ένα «χάος». Η γραμμή 13 του μετρό του Παρισιού παραμένει γεμάτη, καθώς οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να μετακινηθούν με το μετρό στον εργασιακό χώρο. Αυτή είναι η γραμμή της «κόλασης», όπως χαρακρηρίζουν πολλοί. Για ποιά κοινωνική απόσταση επομένως μιλάμε; Πώς μπορούμε να διατηρούμε απόσταση ενός μέτρου μεταξύ μας; Αισθάνομαι πως μας κοροϊδεύουν. Δε μπορώ να το εξηγήσω.

Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, πολλοί φθάνουν στη δουλειά τους με καθυστέρηση. Υπάρχουν στιγμές που επιλέγουν άλλα μέσα μεταφοράς όπως Uber (ταξί) ή περπατώντας. Είναι εντελώς αγανακτισμένοι. «Πάνω από μία φορά, έπρεπε να πάρω ένα Uber για να πάω στη δουλειά λόγω προβλημάτων της γραμμής. Και περισσότερες από μία φορές, επέστρεψα με τα πόδια. Η γραμμή είναι συνεχώς κορεσμένη», «Από τις 8 η ώρα το πρωί, υπάρχει πολύς, πολύς κόσμος, μερικές φορές υπάρχουν άστεγοι και όλοι κατεβαίνουν για να μπουν σε άλλο βαγόνι. Υπάρχουν καρότσια που καταλαμβάνουν πολύ χώρο. Είναι λίγο ταλαιπωρία». Αυτά τα παραδείγματα-μαρτυρίες αναδεικνύουν την ανεξέλεγκτη κατάσταση στη γραμμή 13 του μετρό.

Ας μην ξεχνάμε ότι ότι η αυτή η γραμμή του μετρό φθάνει στην περιοχή του Saint-Denis, ζώνη που πλήττεται περισσότερο από τον κορονοϊό σε σχέση με τα υπόλοιπα διαμερίσματα του Παρισιού. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, στο τμήμα του Seine-Saint-Denis, ο αριθμός των θανάτων που συνδέονται με τον κορονοϊό αυξήθηκε κατά 63%, ιδιαίτερα κατά τον μήνα Μάρτιο. Μία από τις εξηγήσεις συνίστανται στο γεγονός ότι το Saint-Denis θεωρείται μία από τις φτωχότερες και πιο «ευαίσθητες» περιοχές. Αυτό μου θυμίζει τη συζήτηση με έναν συνομιλητή πριν μία εβδομάδα, που μένει στο foyer Romain Rolland του Sanint-Denis. Η πανδημία άγγιξε εξίσου το foyer, όπου όπως είχε επισημανθεί σε ένα από τα προηγούμενα επεισόδια, η κατάσταση είναι δραματική. Ενόωει αυτών των δύσκολων συνθηκών για ποιό λόγο λήφθηκε η απόφαση του εκ νέου ανοίγματος της γραμμής 13; Πρόκειται για ένα μέτρο προστασίας μας ή εξάπλωσης του ιού; Κατά τη γνώμη μου, το δεύτερο.

Όσον αφορά στο «σπίτι των προσφύγων» (maison des réfugiés) μετά την επικοινωνία μου με μία συνάδελφο, η δομή παραμένει ακόμα κλειστή για το κοινό εκτός από μερικά μαθήματα γαλλικών και γραμμές βοήθειας, περιορισμένα σε πέντε άτομα το πολύ. Λαμβάνοντας υπόψη την απαγόρευση οποιασδήποτε συγκέντρωσης περισσότερων από δέκα ατόμων, σε δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο, έχω τις αμφιβολίες μου για το εκ νέου άνοιγμα του «σπιτιού» για το μήνα Μάϊο. Παρ’όλ’αυτά, το «σπίτι των προσφύγων» (maison des réfugiés) εξακολουθεί να δραστηριοποιείται στη σελίδα του Facebook «γιοράζοντας» πρόσφατα τη λήξη της καραντίνας με το άνοιγμα της ιστοσελίδας του στο Internet, το οποίο μας επιτρέπει να ανακαλύπτουμε διαπολιτισμικές δράσεις (εκμάθηση γαλλικών από απόσταση, διανομή τροφίμων στο Παρίσι) καθώς επίσης και να μοιραζόμαστε δραστηριότητες(Τεστ μαγειρικής, φωτογραφίας).

Η πρακτική μου άσκηση στο «σπίτι των προσφύγων» (maison des réfugiés) είναι, κατά κάποιο τρόπο σε παύση. Ωστόσο, προσπαθώ να προχωρήσω την διπλωματική μου εργασία κάθε ημέρα, ελπίζοντας ότι η δομή θα ανοίξει ξανά σύντομα και έτσι θα καταφέρω να πραγματοποιήσω συνεντεύξεις (με τα άτομα που εργάζονται στη δομή και τους πρόσφυγες) και να συνεχίσω τις παρατηρήσεις μου. Επίσης, έρχομαι συχνά σε επικοινωνία με τον υπεύθυνο καθηγητή της διατριβής μου, ο οποίος με καθησυχάζει δίνοντας μου τη δυνατότητα να παραδώσω την τελική εργασία τον Σεπτέμβριο σε περίπτωση έλλειψης χρόνου. Ομολογώ ότι αυτό ακούγεται περισσότερο από ενθαρρυντικό. Θα έλεγα μάλλον αντιαγχωτικό.

Παρά τη λήξη της καραντίνας. Αισθάνομαι ότι είμαι ακόμα σε περιορισμό. Είναι η συνήθεια εγκλεισμού των δύο μηνών ή ο φόβος της νόσου του κορονοϊού; Ακόμα και μη περιορισμένη, αποφεύγω να πάρω το λεωφορείο για να φτάσω στο Mairie d’Issy, οπότε προτιμώ το περπάτημα. Την περασμένη εβδομάδα, όταν πήρα μία φορά το λεωφορείο για να επιστρέψω στο σπίτι, με τόσο κόσμο γύρω μου, ακόμη και φορώντας μάσκα, δεν ένιωθα άνετα…ένιωσα το φόβο να με κατακλύζει, πράγμα που με έκανε να κατέβω στην προηγούμενη στάση από τη συνηθισμένη. Σε γενικές γραμμές, αποφεύγω να βγαίνω παρά μόνο για αγορές ή άλλους διακανονισμούς. Με άλλα λόγια, δεν έχω εμπιστοσύνη στο τέλος της καραντίνας και στα νέα της μέτρα, αφού ο κορονοϊός δεν έχει ακόμα « εξολοθρευτεί».

Εκτός από τη συγγραφή της διατριβής μου, εξελίσσω το πάθος μου για τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική ανακαλύπτοντας καινούριες συνταγές. Και εδώ, θέτω το εξής ερώτημα : Μπορεί η λήξη της καραντίνας να είναι μία αποτελεσματική «συνταγή» ή όχι;